Szkic do sześciu części

„Szkic do sześciu części” Piotra Szulkina

Etiuda szkolna

Produkcja: Polska,

Rok produkcji: 1973

Gatunek: Etiuda fabularna

Dane techniczne: Czarno-biały. 14 min.

Reżyseria: Piotr Szulkin

Scenariusz: Piotr Szulkin

Zdjęcia: Tadeusz Kośmider

Dźwięk: Tadeusz Pałczyński

Montaż: Nelli Binkiewicz

Opieka pedagogiczna: Wanda Jakubowska, Mieczysław Jahoda

Kierownictwo produkcji: Krzysztof Matczak

Produkcja: Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa Telewizyjna i Teatralna (Łódź)

Obsada aktorska: Marek Frąckowiak, Henryk Kluba, Krystyn Niedzielski, W. Kiełczewski, A Zielińska, Krystyna Janda

„Lulaj mój koteczku na wysokim drzewie, drzewem wiatr kołysze koteczka kolebie…” – w ten oto sposób przemawia bohater etiudy Piotra Szulkina do zająca, który zamarzł na polu. Jego działanie ma w sobie coś z absurdu zrealizowanego blisko dekadę wcześniej w performance Josepha Beuysa Jak wytłumaczyć sztukę martwemu zającowi (1965). Zresztą absurd rządzi całym filmem, na który składa ciąg powolnie się dziejących, jakby przydługich i bezcelowych scen. Tym, co je łączy, jest osoba bohatera – zupełnie pozbawionego wyrazu, biernego, zniechęconego. Nie bez powodu książka, której lekturze się oddaje, jest zatytułowana Papierowy człowiek (w oryginale The Thin Man). Fragment powieści detektywistycznej Dashiella Hammetta (autora m.in. Sokoła maltańskiego), przytoczony w dosyć karykaturalnej formie, stanowi krytyczny komentarz dla działań mężczyzny. Odbiorcy, którzy nie do końca zrozumieją zamierzenie reżysera Szkicu do sześciu części, mogą spokojnie wziąć sobie do serca słowa profesora, towarzyszącego naszemu bohaterowi w nauce gwizdania – „Nie każdy musi”.