Róży i Wiktora - wszystkiego dobrego

O tę tablicę awantura…

Fryderyka i Wacława - wszystkiego dobrego

ZAPISKI Z WYGNANIA w Cieszynie. Jutro 1 rocznica premiery.

Kazimierza i Łucji - wszystkiego dobrego

Za chwilę gramy w Cieszynie POMOC DOMOWĄ. Wczoraj na  spektaklu PIĘKNY NIECZUŁY był szał. Jutro ZAPISKI Z WYGNANIA. Dziękujemy Cieszynowi.

Kazimierza i Łucji - wszystkiego dobrego

Jutro o 11:00 w Teatrze Polonia fantastyczny spektakl dla dzieci NUTKI PANA KLEKSA.
Rewelacyjny! Przychodźcie!!! Będziecie się i Wy i Dzieci świetnie bawić🌷

Tycjana i Kunegundy - wszystkiego dobrego

Gramy sobie i się kochamy, i lubimy, i nam miło❤️

Tycjana i Kunegundy - wszystkiego dobrego

POMOC DOMOWA Och-Teatr

Heleny i Pawła - wszystkiego dobrego

Dziękuję

Antoniny i Radosława - wszystkiego dobrego

Byłam na scenie Och-Teatru kiedy to się stało. Bardzo dziękuję ONETowi, wszystkim, którzy na mnie głosowali. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy ten spektakl ze mną zrobili. Dziękuję Sabinie Baral i Magdzie Umer, Januszowi Bogackiemu i muzykom. Dziękuję naszej Fundacji, w której powstał spektakl. Dziękuję przyjaciele. Jestem szczęśliwa.

O!Lśnienia 2018: w kategorii Teatr zwycięża Krystyna Janda

 Krystyna Janda zwyciężyła w kategorii Teatr w plebiscycie O!Lśnienia – Nagrody Kulturalne Onetu i Miasta Krakowa. Aktorka pokonała Weronikę Szczawińską oraz Krzysztofa Warlikowskiego.

Krystyna Janda – laureatka O!Lśnień w kategorii Teatr

„Za wielką poruszającą kreację w spektaklu opowiadającym o wypędzeniu polskich Żydów w Marcu ’68, w spektaklu odsłaniającym dawny i dzisiejszy antysemityzm” – brzmiało uzasadnienie dla nominacji dla Krystyny Jandy za spektakl „Zapiski z wygnania” w Teatrze Polonia, wyreżyserowany przez Magdę Umer.

Janda pokonała Weronikę Szczawińską, reżyserkę spektaklu „Genialna przyjaciółka” we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, oraz Krzysztofa Warlikowskiego, który wyreżyserował „Wyjeżdżamy” w warszawskim Teatrze Nowym.

„Krystyny Jandy i reżyserującej przedstawienie Magdy Umer, nie interesują melodramatyczne tony. Wystawiając »Zapiski…« na podstawie opowiadania-dokumentu Sabiny Baral, nie pozwalają na łatwą manipulację emocjami. Bohaterką monodramu, na co dzień wystawianego w stołecznej Polonii, czynią kobietę z głosem ściśniętym, który nie ma prawa drżeć. Baral w wykonaniu ostentacyjnie niegrającej, występującej »na biało«, uważnie relacjonującej Jandy, jest tutaj bardziej pośrednikiem, niż odtwarzaną postacią. Stojąca w oddali, za tiulowym, przezroczystym materiałem, na którym zobaczymy zbliżenia jej twarzy, będzie streszczać kolejne lata z życia »marcowej emigrantki«, a na rozwieszonym nad sceną ekranie pojawią się zdjęcia innych wygnańców. »My wyjechaliśmy, a wy zostaniecie z waszym antysemityzmem sami« – usłyszymy z ust Baral-Jandy” – pisaliśmy a naszej recenzji spektaktu.

Krystyna Janda to jedna z najbardziej utytułowanych polskich aktorek, prawdziwa legenda polskiego kina i teatru. Grała u Wajdy, Zanussiego i Kieślowskiego. Za „Przesłuchanie” Ryszarda Bugajskiego otrzymała w Cannes Nagrodę Jury za najlepszą rolę kobiecą. Na deskach teatralnych lśniła w jako Elżbieta w „Białej bluzce”, grała też Medeę, Shirley Valentine, Lady Makbet i Marię Callas.

Czym są O!Lśnienia?

O!Lśnienia – Nagrody Kulturalne Onetu i Miasta Krakowa – przyznawane są w siedmiu kategoriach konkursowych: Film, Literatura, Sztuki wizualne, Muzyka popularna, Muzyka klasyczna i jazz, Teatr oraz Serial. Ostatnia z nich pojawia się w plebiscycie po raz pierwszy. Nagrody przyznane zostaną za najważniejsze artystyczne wydarzenia 2018 roku. Osoby, które mają szansę na ich uzyskanie, to twórcy, których świeżość spojrzenia, talent oraz warsztat lśniły najjaśniej.

Do nagród nominowani byli polscy artyści, których dzieła zostały wydane lub wyprodukowane w ubiegłym roku w Polsce, lub którzy odnieśli spektakularny, międzynarodowy sukces. Nominacje mogli otrzymać też twórcy zagraniczni, pracujący z polskimi artystami. Listę nominowanych, na podstawie rekomendacji krytyków, przygotowała wraz z Katarzyną Janowską redakcja Onet Kultura.

Zwycięzców poznaliśmy 1 marca o godz. 20.00 podczas transmisji gali na www.onet.pl oraz w Canal+. Wręczenie nagród, koncert Natalii Przybysz i dyskusja na temat przyszłości kultury odbyły się w Centrum Kongresowym ICE w Krakowie.

Współorganizatorami O!Lśnień są: Miasto Kraków, Krakowskie Biuro Festiwalowe i Centrum Kongresowe ICE Kraków. Canal+ jest partnerem telewizyjnym, a polska edycja magazynu „Vogue” – patronem medialnym wydarzenia.

O!Lśnienia 2016 i 2017: sukcesy Szczepana Twardocha i Natalii Nykiel

Rok temu triumfowała Natalia Nykiel (dzięki płycie „Discordia”). Zwycięzcami w pozostałych kategoriach byli: Film – Dorota Kobiela i Hugh Welchman za animację „Twój Vincent”, Muzyka poważna – Piotr Orzechowski / Pianohooligan za płytę „24 Preludes&Improvisations”, Teatr – Jan Klata za „Wesele” w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, Sztuki wizualne – Marta Frej za artystyczne memy.

Dwa lata temu zwycięzcą plebiscytu został Szczepan Twardoch (za powieść „Król”). Wygranymi w pozostałych kategoriach byli: Film – Wojciech Smarzowski, Muzyka poważna – Krzysztof Penderecki, Muzyka popularna – O.S.T.R., Teatr – Paweł Miśkiewicz, Sztuki wizualne – Agnieszka Morawińska.

onet.pl, 1 marca 2019,  20:32

https://kultura.onet.pl/teatr/olsnienia-2018-w-kategorii-teatr-zwycieza-krystyna-janda/1j08cg1

Gabriela i Anastazji - wszystkiego dobrego

Och-Teatr. UPADŁE ANIOŁY po długiej przerwie i znów radość nieopisana. 💛💛💛💛💛💛

Romany i Damiana - wszystkiego dobrego

Nowe produkty!

Romany i Damiana - wszystkiego dobrego

Teatr Polonia. ZAPISKI Z WYGNANIA.

Romany i Damiana - wszystkiego dobrego

Och-Teatr. Przymiarki kostiumów do spektaklu STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW.

Leona i Ludomiła - wszystkiego dobrego

ZAPISKI Z WYGNANIA w Teatrze Polonia. Dziś. Dziękuję.

Symeona i Konstancji - wszystkiego dobrego

Wczoraj spodobały mi się takie żarty garderobiane, były jeszcze i inne, ale nie do cytowania stanowczo.

🌺Rozmawiają dwie kobiety:
– Ten Pavarotti był wielki, wspaniały!
– E tam. Przereklamowany.
– A słuchała Go pani?
– Nie. Mąż mi zanucił.

🌺 Kobieta została wypchnięta z przepełnionego autobusu. Oburzona skarży się do obcego na przystanku:
– Widział pan?! I jeszcze krzyknął za mną – ty kurwo!
– Wie pani, ja od 10 lat nie ordynuję a wciąż mówią do mnie, panie doktorze.

Symeona i Konstancji - wszystkiego dobrego

Kulisy Teatru Polonia. Wczoraj. BOSKA! Zdj. Kasia Marciniak.

Donata i Łukasza - wszystkiego dobrego

BOSKA! po raz 236. Dziękujemy ❤️

Danuty i Juliany - wszystkiego dobrego

Adopcje kotów promuje punkt „Ochota na Kota”, który działa przy ulicy Grójeckiej 79 od sierpnia 2018 roku. Na co dzień mieszka w nim kilkanaście kotów ze schroniska, które są gotowe do adopcji. W lokalu znajdują się domowe kanapy, drapaki i zabawki, a osoby zainteresowane adopcją mogą osobiście poznać i pogłaskać zwierzęta, a następnie na miejscu dokonać wszystkich formalności i adoptować kota.

Walentego i Metodego - wszystkiego dobrego

Zaczęłyśmy z panią Moniką Wolińską, dyrygentem, pracować nad Hrabiną Stanisława Moniuszki. Premiera 5 maja w Operze Bałtyckiej.

Grzegorza i Katarzyny - wszystkiego dobrego

Wczorajszy dzień! W Warszawie w Teatrze Polonia BOŻE MÓJ! w Och-Teatrze UDAJĄC OFIARĘ. W tym samym czasie w Kielcach KLAPS. 52 TWARZY GREYA, a w Krakowie BOSKA! Dziękujemy.

Grzegorza i Katarzyny - wszystkiego dobrego

Ludzie! Nie macie pojęcia, że tuż obok, niedaleko, jest taki straszny świat [FELIETON]

Ludzie! Moi Ludzie! Tak los zrządził, że spędziłam ponad tydzień, wiele godzin każdego dnia, na oddziale geriatrycznym jednego ze szpitali. Co się tam dzieje! Ludzie! Chodzicie ulicami, kąpiecie dzieci, robicie zakupy, gotujecie obiady, zjadacie kolacje, pracujecie, odprowadzacie dzieci do szkół i przedszkoli, całujecie się i kochacie nocami, i nie macie pojęcia, że tuż obok, niedaleko, jest taki straszny świat, takie coś, taki czas ostateczny! A może wiecie?

Może niektórzy z Was wiedzą, inni przeczuwają, ale nie myślą o tym, jeszcze inni potrafią sobie wyobrazić, ale bezpośrednio ich to nie dotyczy, nie muszą się z tym mierzyć. Może ty, młody mężczyzno, wyskakujący w biegu z tramwaju, czy ty, dziewczyno bez czapki, z sinymi kolanami z zimna w mini spódniczce, nie wiesz, że cię to czeka. Prawdopodobnie.

Ja od kilku dni jestem w szoku, chodzę w depresji, nie mogę o tym wszystkim, na co patrzę i czego słucham, zapomnieć. Wracam tam jak bumerang, jak uzależniona, jak do swojego miejsca, najważniejszego teraz dla mnie, paradoksalnie mi najbliższego. Lekarze! Pielęgniarki, salowe, sanitariusze, kierowcy, opiekunowie medyczni… Wy tam całe życie! Jesteście chyba z żelaza!

Już przy wejściu do szpitala wita wszystkich wielka plansza: SZPITAL TO NIE PRZECHOWALNIA!  Napis, którego zupełnie nie rozumiałam, na początku wydał mi się nietaktowny, zbyt obcesowy, nieuprzejmy. Dziś go rozumiem, a raczej rozumiem akt rozpaczy, który kazał go napisać i wywiesić.

Trafiłam tam nocą z piątku na sobotę, dwa tygodnie temu, po zagraniu wesołej „Shirley Valentine”, poszukując przywiezionej przez pogotowie ratunkowe mojej mamy. Przeszłam nocny SOR z tłumem nieszczęśliwców, od dzieci poczynając, na staruszkach kończąc. Mając wrażenie, że wszyscy ci ludzie za wszelką cenę chcą się dostać na górę, na odziały, do łóżek z białą pościelą, na badania, pod opiekę, bo na parterze, a co nie daj Boże w domu, czy na ulicy, czyha niebezpieczeństwo śmierci lub wielkiego bólu. Ale to nie takie proste. Selekcja jest bezwzględna. Łóżek na górze wolnych nie ma, personelu nie ma, lekarzy mało. Upragniony wjazd windą do nieba, czyli na oddział szpitalny przysługuje tylko ciężkim stanom. My byliśmy w śpiączce cukrzycowej, cukier 700, 40 stopni temperatury, więc wyboru nie było.

Druga w nocy, nikt nie śpi, pielęgniarki biegają. Zza półuchylonych drzwi słyszę krzyczącą kobietę: „Ja chcę do domu! Zróbcie coś, żeby mnie nie bolało! Pić! Wody! Ratunku!” I tak na przemian. Przerażona, chcę biec z pomocą, zatrzymują mnie. To pomylona staruszka, krzyczy, żeby zwrócić na siebie uwagę, jest tutaj sama od miesiąca, nie ma gdzie jej odwieźć, żaden zakład nie chce przyjąć, emeryturę ma za małą na dom opieki, a w domu nie ma się kto nią zająć, dzieci za granicą. „Ludzie, ludzieeeee! Ja chcę do domu! Wody!” Na pokrzykiwania staruszki reaguje staruszek w malignie, z drugiego końca innej sali, którego coś dręczy, jakiś koszmar.

Po korytarzach, w neonowym świetle snują się bezsennie babcie i dziadkowie w beznadziei, inni leżą w łóżkach nieprzytomni z pootwieranymi ustami, bezzębnymi dziąsłami coś żują, świszcząc. Jęki, kaszel, co jakiś czas wyrwie się komuś „Boże! Boże! O Boże!”. Powykręcana kobieta z wywróconymi oczami piszczy co jakiś czas, jak kotek. Prawie wszyscy w pieluchach, wielu monitorowanych różnymi urządzeniami, wymuszanie wypróżnień, bo jelita nie pracują – wlewka na szóstkę! Pojenie, nawadnianie kroplówkami, kaszel chorych na zapalenie płuc, jak diabelskie organy. „Pani odkaszlnie, tu, niech pani wypluje! No niech pani kaszlnie!” Krew do badania, wenflony, bilans płynów, rzężenie.

Niekochani. Samotni. Nikt ich nie chce, nikt się nimi nie opiekuje, pobyt na tym oddziale w szpitalu to święto. Rano do niektórych przychodzą dzieci, siwi mężczyźni i kobiety, też ledwo chodzą, czasem wnuk, wnuczka, sąsiadka, znajoma. Do nielicznych.

– Cieszy się pani, że idzie pani do domu? – pytam uroczą panią z siniakami na szyi. – Tak – uśmiecha się. Syn pomoże i dam radę. Kładą ją w piżamie, w czapce, obejmującą dużego żółtego pluszowego misia, na noszach do transportu. – Tak, do domu – mówi z uśmiechem. Sanitariusz pochyla się do mnie: – A skąd! Ja ją wiozę do domu opieki, rodzina jej nie zabiera. Wraca do domu opieki. Oszukali ją. Kamienieję.

„Oj pani Krysiu, posiedzi tu pani jeszcze z nami trochę, to zrozumie pani jaki świat jest zły, jacy ludzie okrutni” – uśmiecha się do mnie pielęgniarka. „Dzieci bez serca, inne powyjeżdżały za granicę, a nikt obcy nie pomoże. Jeszcze jak mają jaką taką emeryturę, to na dom opieki starczy, ale tak… sąsiedzi tylko po pogotowie umieją zadzwonić i tyle. Pani patrzy na tę kobietę, to był taaaaki lekarz! Tysiące ludzi uratowała, leczyła najcięższe przypadki, nikomu nigdy nie odmówiła, niech pani patrzy jak umiera! Ludziom życie oddała! Oj, to życie!”

„Wody! Wody! Wody!” – krzyczy ta z izolatki. Zrywam się. „Niech pani nie przeżywa, ona ma wodę, poimy ją, ona tak miesiąc ciągle krzyczy, żeby ktoś do niej wszedł. Wie pani, teraz ich dużo, bo ferie, ludzie chcą wyjechać, to pogotowie wzywają i ich tu zostawiają. Przechowalnia. Przecież oni nie do wyleczenia.”

Chodzą studenci, młodzi lekarze, rezydenci. Jedna dziewczyna bardziej empatyczna od innych, podnosi, oklepuje, poi, zwilża usta, sprawdza pieluchy, smaruje kremem. Potem po południu, widzę jak płacze w kącie. – Coś się stało? – pytam. Kiwa kłową zaprzeczając, oczy ma spuchnięte i czerwone.

– Czegoś trzeba? – pyta salowa. – Jak nie, to idę. Mamy zgon na jedynce. Tu leżą tacy ludzie! Żeby pani wiedziała, o z tą panią, z tą co nieprzytomna, pracowałam na noworodkach – pokazuje mi zwiniętą w kłębek łysą kupkę nieszczęścia. Obok, przy sąsiednim łóżku, stoi młody chłopak, pyta leżącą na nim panią: „Babciu, mama pytała czy trzeba ci czegoś? Przynieść ci coś?” Staruszka odpowiada coś szeptem, patrząc na niego z miłością. „Co? Co chcesz?” Nie rozumie. Pielęgniarka pomaga mu, pyta krzycząc: „Czego pani chce!? Wnuk pyta!”. Pada odpowiedź: „Pogłaskać”. Chłopak uśmiecha się, myśli, że to żart. Nie wie, co ma zrobić. Wychodzi z sali, wstydzi się. Po jakimś czasie widzę, jak stoi nad łóżkiem i jakby nie swoją ręką głaszcze babcię po włosach, rozglądając się ukradkiem, czy ktoś to widzi. Ta uśmiecha się z zamkniętymi oczami. Wchodzi pielęgniarka: „Pan wyjdzie, bo będę zmienić babci pampers”.

Przechodzę korytarzem.

– Chodź no tu! – woła do mnie kobieta z łóżka w innej sali.

– Kupisz mi paluszki z sezamem w kiosku?

– Tak. Zaraz pani przyniosę.

– Ale ja nie mam pieniędzy!

– Nie szkodzi – odpowiadam.

– Ja cię znam z Ogrodowej. Kojarzę cię. Pamiętasz księdza Krzysztofa? Tego, co był taki nerwus?

– Nie, bo ja nie jestem z Ogrodowej.

– Wiesz, ludzie mu mówili, niech ksiądz nie będzie taki nerwowy i go przenieśli. Oj, ile ja mu pieniędzy nadawałam, prawie całą emeryturę, a go teraz podobno przenieśli. Podobał mi się. Pamiętasz go? Ładnie śpiewał. Ale ksiądz nie może być taki nerwowy. A jutro mi przynieś gazetę.

„Czy pani wie, że jest coraz więcej stulatków, a wszyscy oni potrzebują opieki? A opiekunów profesjonalnych nie ma, mało”. Wchodzę z ciekawości do Internetu – kurs na opiekuna medycznego osób starszych, niesamodzielnych, niepełnosprawnych. Kurs umożliwia podjęcie pracy w domach opieki społecznej, hospicjach, placówkach opieki paliatywnej, domach samopomocy, także umożliwia sprawowanie indywidualnej opieki w domach prywatnych w Polsce i za granicą – cena od 699 zł. Dyplom. Uprawnienia. Kurs 80 godzin. 200 godzin. Praktyki. Reklama. Agencja opiekunek osób starszych. Dzwonię. „Za godzinę osoba z praktyką 30 złotych” – mówią. Ukrainki 80 złotych za dobę, Polki 120, 130 złotych za dobę. Także opieka nad ludźmi w śpiączce.

Starsza pani bije pielęgniarkę po rękach: „Boli! Ty świnio! Wynoś się!” Ta odpowiada: „Muszę podłączyć kroplówkę. Basia, uspokój się!” Basia bije słabo nie ma siły, potem płacze.

Moja mama leży cichutko, wybudzona, pod kroplówkami.

– Jak się pani czuje? – pyta lekarz. –

Bardzo dobrze – odpowiada z uśmiechem.

39 stopni temperatury, nie ma siły podnieść ręki, ale grzecznie odpowiada, że bardzo dobrze się czuje.

– Coś panią boli?

– Nic nie boli – uśmiecha się.

– Jak ma pani na imię?

– Zosia – odpowiada mama bez namysłu.

– Mamo, przecież ty nie masz na imię Zosia – mówię zdumiona.

– Mama jest splątana – mówi do mnie lekarz. Ale już jest prawie w kontakcie.

– Czy wie pani, gdzie pani jest? – pyta znów. Mama patrzy na mnie.

– W domu – odpowiada.

– Nie, jest pani w szpitalu – mówi lekarz.

– A czy wie pani, co to szpital?

Mama długo milczy, po czym mówi z uśmiechem:

– Magiczne Miejsce.

Krystyna Janda, kobieta.onet.pl, 13.02.2019

https://kobieta.onet.pl/ludzie-nie-macie-pojecia-ze-tuz-obok-niedaleko-jest-taki-straszny-swiat-felieton/v3hfht8?utm_source=www.facebook.com_viasg_kobieta&utm_medium=social&utm_campaign=leo_automatic&srcc=ucs&utm_v=2