KRYSTYNA JANDA O „SEKSIE DLA OPORNYCH”

Tekst „Seks dla opornych” kanadyjskiej autorki Michele Riml to opowieść o małżeństwie (z niemal 30-letnim stażem), które próbuje ożywić swój związek podczas weekendu w modnym, drogim hotelu. Recenzenci z Trójmiasta byli zgodni, że ten wdzięczny komediowy utwór to dobry materiał na ciekawe, niejednoznaczne role. „Mistrzowskie aktorstwo Doroty Kolak i Mirosława Baki – to najważniejszy powód, dla którego warto obejrzeć komedię » Seks dla opornych «” – pisał Mirosław Baran na łamach trójmiejskiego dodatku „Gazety” po premierze w Sopocie. Warszawska premiera „Seksu dla opornych” odbędzie się 12 lutego w Teatrze Polonia.

Dorota Wyżyńska: To nietypowa koprodukcja. Doszło do współpracy między sceną publiczną i prywatną. Warto łączyć siły?

Krystyna Janda: Myślę, że tak. Teatr Wybrzeże zwrócił się do mnie z propozycją reżyserii u nich, w Trójmieście. Ja z kolei nie mogę wyjeżdżać na dłużej z Warszawy z powodu obowiązków, jakie mam w Polonii i Och-teatrze. To było najprostsze rozwiązanie. Próby odbywały się w Warszawie, a koszty produkcji zostały podzielone na dwa teatry. Ale najważniejsze, że udało mi się dzięki tej koprodukcji ściągnąć do Warszawy Dorotę Kolak i Mirosława Bakę, gwiazdy Teatru Wybrzeże. Od dawna marzyłam, żeby zagrali u nas.

Ci aktorzy w Teatrze Wybrzeże często występują razem. Wspaniały duet. Oglądałam ich niedawno w „Grupie Laokoona” Różewicza. Widać, że rozumieją się bez słów. Jak się z nimi pracowało?

– To była rozkosz. To wspaniali aktorzy i ludzie. Oni się bardzo lubią, przyjaźnią. Duety aktorskie to potęga. Zapominamy o tym. A w historii teatru mają wielkie znaczenie. Ja też miałam kilku kolegów, z którymi udawało nam się w parze dojść daleko. Tęsknię za nimi. Chciałabym zagrać znów w parze np. z Piotrem Machalicą. Mamy za sobą wiele „przyjemności”: „Dwoje na huśtawce” „Medeę”, „Fedrę”, „Kotkę na blaszanym dachu” czy ” Męża i żonę” – nasze wspólne spektakle sprzed lat w Teatrze Powszechnym. Czekam też z niecierpliwością na powrót do teatru Jerzego Stuhra i nasz spektakl „32 omdlenia”.

Wybrzeże i Polonia to bardzo różne teatry – mówiła pani o tym w wywiadzie, który ukazał się w „Magazynie Teatru Wybrzeże”. A jednak mam wrażenie, że te dwie sceny wiele łączy. Przede wszystkim podobne myślenie o widzu.

– Tak, absolutnie. Jesteśmy podobni, jeśli chodzi o stylistykę, tematy. Cenimy dobre aktorstwo i na aktorach budujemy repertuar. Oczywiście my nie możemy się równać z Teatrem Wybrzeże, jeśli chodzi o możliwości produkcyjne. Wybrzeże to teatr o wielkiej renomie, z zespołem aktorskim pracującym razem od lat, wypracowanymi doświadczeniami, stylem i osiągnięciami. Teatr państwowy i jako taki służący widzom: jeśli chodzi o edukację i rozrywkę, tradycję i awangardę, eksperymenty i klasykę. Natomiast Teatr Polonia istnieje od sześciu lat i wciąż zmaga się z istnieniem i nieistnieniem na granicy między ambicjami i sprzedażą.

Tekst „Seks dla opornych” kanadyjskiej autorki Michele Riml to opowieść o małżeństwie, które próbuje ożywić swój związek podczas weekendu w modnym, drogim hotelu. Z pozoru błaha komedia…

– To świetny tekst, z błyskotliwymi dialogami. Potrzebny niewątpliwie. To komedia. Sytuacja jest komediowa. Odświeżenie emocji, także związanych z seksem, po 27 latach małżeństwa, z pomocą popularnego amerykańskiego poradnika, z naiwnymi i nie najmądrzejszymi radami, oczywiście śmieszy. Ale czasem robimy najgłupsze rzeczy z miłości i z lęku o przyszłość. Myślę, że wiele małżeństw marzy o tym, żeby móc ze sobą tak otwarcie porozmawiać czy w atmosferze przyjaźni wykrzyczeć swoje pretensje, zwierzyć się z marzeń.

Tekst bliski widzom, niegłupi, miejscami wzruszający, czasem śmieszny, zawsze prawdziwy. Jeden z tych, które jeśli są dobrze zrobione i dobrze zagrane, wchodzą w życie widzów na zawsze, budzą osobiste refleksje.

* „Seks dla opornych” Michele Riml. Przekład: Hanna Szczerkowska, reżyseria: Krystyna Janda, scenografia: Maciej Maria Putowski, kostiumy: Małgorzata Domańska. Występują: Dorota Kolak, Mirosław Baka. Koprodukcja Teatru Wybrzeże i Teatru Polonia. Polska prapremiera – 20 stycznia na Scenie Kameralnej w Sopocie, warszawska premiera – 12 lutego w Teatrze Polonia